«الحمد للّه ربّ العالمين»

 تمام تلاش انبياعليهم السلام براى دستيابى مردم به توحيد ربوبى بوده است و در موضوع ربوبيت، با انسان‏ها همواره درگير بوده‏اند. در مسأله‏ى توحيد واجب و توحيد خالقيت كه از مسائل عقلى و نظرى هستند، چندان با كسى اختلاف نداشتند. مشركان از پذيرش توحيد خالقى استنكاف نمى‏ورزيدند؛ «و لئن سئلتهم من خلق السّموات و الأرض ليقولنّ اللّه».(155) آرى خدايى كه آسمان‏ها و زمين را خلق كند، اما كارى با انسان‏ها نداشته باشد و انسان در برابر او مسئول نباشد، چنين خدايى را همه‏ى بت پرست‏ها قبول داشتند. انبيا مى‏گفتند: آن كه آفريد، بايد بپروراند، ديگران مى‏گفتند: اصلاً بشر رب نمى‏خواهد يا اين بت‏ها و ستاره‏ها و امثال آن ربوبيت انسان‏ها را عهده دارند. پس براى اين كه از زير بار طاعت و مسئوليت بيرون بروند، ربوبيّت را نمى‏پذيرفتند.  گفتنى است كه قرآن كريم توحيد ربوبى خداى سبحان را از دو راه اثبات مى‏كند:

 الف - بر پايه‏ى تحليل عقلى مرجع ربوبيت خالقيت است. پس اگر خالقيت خدا را قبول داريد، بايد ربوبيّتش را هم بپذيريد. زيرا در ربوبيت نوعى خلقت نيز وجود دارد.

 ب - كسى مى‏تواند ربّ باشد كه چيزى را آفريده باشد، اگر كسى چيزى را آفريد، مى‏تواند آن را بپروراند؛ «ربّنا الّذى اعطى كلّ شى‏ء خلقه ثمّ هدى».(156)